Mauritanië
Door: Marlies
Blijf op de hoogte en volg Marlies
19 Februari 2014 | Mauritanië, Nouakchott
Zaterdag 15 februari 2014
Lekker uitgeslapen en daarna goed ontbijt. Verder de hele dag beetje in en rond het hotel gehangen, toepen (kaarten), lezen, proberen te internetten via de Wifi wat helaas niet echt wil lukken. Erg slecht bereik. Het is nog wel net gelukt om het vorige verslag op waarbenjij.nu te zetten, maar de foto’s uploaden lukken niet. Ook whatsapp doet het bij mij niet. ’s Middags komen ook de laatste teams van GfA aan. De volgende morgen moeten we vroeg weg, om zes uur rijden we in kolonne naar de Marokkaanse grens. Dus beetje op tijd slapen. Beetje lastig wat er is veel rumoer op de gang, maar ik val in slaap. Opeens wordt er hard op mijn deur gebonkt. Het blijkt Wouter te zijn, die verteld dat hij zijn autopapieren kwijt is. Best wel paniek, omdat we bij binnenkomst van Marokko een formulier met stempels hebben gekregen, waarin we verklaren dat we op doorreis zijn, en dat we de auto’s niet in Marokko zullen achterlaten. Er mogen namelijk geen auto’s ouder dan 5 jaar ingevoerd worden in Marokko, in ieder geval niet zonder tax. Dat formulier zat bij de autopapieren. En dat hebben we nodig om Marokko weer te verlaten. Nogmaals de hele auto doorgezocht, en ik probeer ondertussen de laatste camping te bellen of de papieren wellicht nog daar liggen. Helaas, antwoordapparaat. Jan (de directeur van GfA) stelt voor dat Wouter de papieren morgen als vermist opgeeft, en omdat we toch in kolonne rijden zullen we hopelijk zonder problemen toch door mogen.
Zondag 16 februari 2014
Bij maanlicht rijden we met 19 auto’s en onze gids de laatste 80 kilometer richting de grens. Daar aangekomen staat we eerst een tijdje in de file, sommigen van ons pakken zelfs hun gasstelletje erbij om een kopje koffie te maken. Daarna kunnen we de auto neerzetten en allemaal persoonlijk naar een loket, waar de uitreisstempel van Marokko in ons paspoort gezet wordt. Daarna rijden we de grens over naar niemandsland. 5 Kilometer door land wat van niemand is, één grote schroothoop zonder weg. Overal staan compleet gestripte autowrakken, banden, oude tv’s, koelkasten en troep. Een paar jongens uit een andere groep rijden in een oude landrover, maar hebben af en toe wat problemen. Tussen de wrakken staat ook een landrover, en er blijken nog wat onderdelen in te zitten. Dus ze slopen eruit wat ze nodig hebben.
Na een tijd bereiken we opnieuw de grens, nu van Mauritanië. Zwaar bewapende militairen en heel veel kantoortjes en loketten. En heel veel mensen. We moeten nu eerst ons visum ophalen voor Mauritanië. Per zes mogen we het kantoor binnen. De rest moet buiten in de brandende zon wachten. Het is heel warm geworden en de zon brandt. De eerste zes blijven ca. een half uur binnen. De volgende zes nog langer.. Dan mogen Sven, Zenzel, ik en nog drie anderen naar binnen. Daar worden onze vingerafdrukken genomen en een foto gemaakt. Als we even alleen zijn in het kantoor maak ik stiekem een foto. (nergens bij de grens mag je foto’s maken, maar ik heb er ondertussen toch al wat gemaakt) Daarna moeten we weer in een ander hok ons paspoort laten stempelen, en dan loop ik naar onze auto.
Er staan ook een paar auto’s met Nederlands kenteken met Amsterdam – Dakar rally stickers. Één ervan is een Trabant. Daar moet ik natuurlijk een foto van maken! Zo een heeft er jarenlang bij mijn vader in de garage gestaan toen ik klein was. Ik pak mijn telefoon om een foto te maken. Opeens een handhandige hand op mijn schouder, en een hele grote man met geweer en uniform eist mijn telefoon. No pictures!! Give me your phone!! Eh… ik wil mijn telefoon niet kwijt.. Maar ik moet hem echt afgeven. Ik zeg dat ik echt alleen maar van die auto een foto wilde maken, echt waar! Hij doet mijn scherm aan en kijkt wat. Maar hij kan mijn gemaakte foto’s niet zien, want het scherm is nog geblokkeerd. Uiteindelijk geeft hij mijn telefoon terug en zegt, ok dan, maar alleen van die auto. Poe hee, blij! Als hij echt had gaan kijken had hij wel een aantal foto’s gevonden die niet genomen hadden mogen worden..
Als we na heel lang wachten eindelijk met alle auto’s over de grens zijn, en nogmaals ons paspoort hebben laten zien, rijden we onder begeleiding van een Pick-up met soldaten met geweren in kolonne naar Boû Lanouâr. Hier blijven we twee nachten. Als we binnenkomen staat er frisdrank op ons te wachten, en later is er couscous met vis. Er zijn een aantal kamers met douche en (frans) toilet, de andere kamers moeten buiten naar de wc. Ik slaap met de vier andere meiden op een kamer. Jasmijn en Eva gaan op de matjes slapen, en Jill, Maartje en ik slapen in het “drie”persoons bed.
Maandag 17 februari 2014
Vandaag bezoeken we een technische school aan de kust. Wederom in kolonne, onder begeleiding van gids en bewaking rijden we er heen. Het ziet er hier toch weer heel anders uit dan in Marokko, maar het is moeilijk te beschrijven. We rijden langs zandvlakten waar tenten op staan, daarin wonen complete gezinnen. Het ziet er armoedig uit. De school staat in een grotere plaats. We worden zeer enthousiast ontvangen, en mogen in alle lokalen rondkijken. Leuk om te zien dat er ook best veel meiden op de technische school zitten. In het lokaal autotechniek staan een aantal auto’s van Go for Africa die voorgaande jaren hierheen zijn gebracht. Deze dienen nu als leermodel. In het computerlokaal geven wij de computers af die we mee hebben genomen vanuit Nederland. Op deze computers staat al een technisch leerprogramma waar ze straks mee gaan werken. Ook straks op de scholen in Gambia gaan ze met hetzelfde computerprogramma werken.
De leerlingen zijn ongeveer van dezelfde leeftijd als onze studenten, 18-23 jaar. En ze willen van alles vertellen over de opleiding, de gereedschappen en wat over zichzelf. Maar wat ze het liefste willen is met ons op de foto. We worden steeds weer meegetrokken om met anderen op de foto te gaan. En ze proberen met ons te praten. En ze vragen ons veel, in het Frans, Spaans en soms een klein beetje Engels. Wat baal ik ervan dat mijn Frans zo slecht is. Ik red me wel, en ben alsnog een van de weinigen die wat Frans kan, maar wat was het leuk geweest als ik het beter kon. In Marokko, Mauritanië en straks in Senegal is Frans de tweede taal.
Na een paar uurtjes op school rijden we naar het stadje. Er staat een lunch voor ons klaar in een restaurant. Ze hebben daar zowaar een normaal en schoon toilet. Eindelijk weer even kunnen zitten haha! Tijdens de lunch komt de Mauritaanse TV ploeg binnen. Ze hebben een afspraak met Jan voor een interview over Go for Africa. Jan doet zijn verhaal, en daarna vragen ze of er nog iemand geïnterviewd mag worden. Mijn naam wordt geroepen door een paar jongens. Ja Marlies wil wel! Nou echt niet! Maar ja, de camera staat al voor me met een microfoon onder mijn neus.. Ze vragen of we ons welkom voelen, en hoe we de veiligheid in het land ervaren. Ik ben knalrood en ik sta te hakkelen. Dan maar in het Engels. Haha, het sloeg echt nergens op. Ben benieuwd wat er uiteindelijk na knippen van uitgezonden wordt!
’s Middags lopen we wat rond door de straten, zoeken de zee op en zien een vismarktje. Nou lust ik sowieso geen vis, maar dit ziet er echt niet fris uit. Daarna gaan we bij de rest op een stoepje in de zon zitten wachten tot vertrek. Er komt een hondje naar me toe. Een teefje, met een schattig koppie. Ze gaat naast me liggen met haar pootje en kop op mijn been. Wat een schatje. Als het zou kunnen nam ik haar mee..
Dan rijden we weer tachtig kilometer terug naar het campement. Daar aangekomen hebben we precies een half uur voordat we weer weg gaan, nu met alleen de Fourwheeldrives. Er zijn niet genoeg plekken in die auto’s, dus een aantal jongens gaan op het dak mee. We rijden naar een Sahara-dorpje in de buurt. De huisjes liggen diep in de zandduinen. Alle bewoners lopen uit om onze stoet auto’s te zien. Ik vind het eerst en beetje gênant, wij blanken met dikke auto’s een beetje door zo’n dorp scheuren. Want zacht rijden gaat niet, dan kom je vast te zitten. Dat gebeurt dus ook met een aantal auto’s. Zodra je stil staat komen er kinderen naar de auto. We delen pennen en speelgoed uit. Niet normaal hoeveel kinderen er tevoorschijn komen. Om al onze auto’s staan kinderen.
Als het donker wordt rijden we weer terug naar huis, waar het eten klaar staat. Een onherkenbaar stuk vlees en couscous. Ik hou het bij het laatste.
’s Avonds is er in het gebouw naast ons campement een Mauritaans feest. Wij, de acht vrouwen van GfA, hoeven niet na te denken over wat we aantrekken.. We worden meegenomen naar de keuken en worden aangekleed door de vrouwen van het campement. We krijgen allemaal een gewaad omgeknoopt met onze haren bedekt. De mannen krijgen allemaal een tulband. In de feestzaal zitten de mannen en vrouwen apart. Alleen de vrouwen dansen. Later zijn er ook wat Mauritaanse mannen aan het dansen. Maar het is een heel ritueel, er dansen maar twee tot vier mensen tegelijkertijd. Er zit een band die Arabische muziek speelt. Ik vind het dansen eerlijk gezegd nogal tegenvallen, het ziet eruit alsof ze maar wat doen en het is niet echt sierlijk ofzo. Ik vind de Afrikaanse dansen die ik eerder heb gezien in Gambia of op een festival veel leuker om te zien. Dat is veel energieker en ritmischer. De avond duurt mij wat te lang, ook omdat we dus niet lekker met elkaar kunnen kletsen omdat de mannen en vrouwen apart moeten zitten. Niets voor mij. Lekker mijn bed in, na een koude douche samen met een kakkerlak.
Dinsdag 18 februari 2014
Vandaag weer verder. Wat een gedoe om met 19 auto’s op pad te zijn. Dan weer wachten op die, dan weer op die. Natuurlijk moet er weer iets mis gaan, er is een kamersleutel verloren in het zand. En de deur zit op slot en de bagage staat nog binnen. Uiteindelijk wordt de deur dan maar ingetrapt. De eigenaar van het campement is zelf niet zo handig, hij geeft een trap tegen de scharnierkant van de deur. Een ander is iets slimmer en trapt tegen de andere kant. De deur is open en we kunnen weg.
Al drie dagen achter elkaar geen Wifi, en voorlopig duurt dat nog wel even. Best saai zonder berichtjes, maar ook wel lekker rustig. Anders zit iedereen toch maar met zijn telefoon te spelen. Achterin de auto zit ik dit te typen. Buiten is het zonnig en een grote zanderige vlakte. Wel een gaaf gezicht zo onze stoet van auto’s achter elkaar. Een luchtfoto zou best leuk zijn. Bestemming vandaag is Auberge Awkar in Nouakchott. Wederom voor twee nachten, want vandaag en morgen moeten de Senegalese visums geregeld worden. Voor zoveel mensen kan dat wel even duren. De rit duurt lang en er moet best vaak gestopt worden. Twee auto’s hebben problemen, de ene met een losse waterpompslang, en de andere is de oude landrover, die al sinds niemandsland in z’n “spare” staat. Dat is een stand van de fourwheeldrive en het is niet de bedoeling dat je daarmee doorrijdt. Dus kapot en vanaf nu is de landrover geen fourwheeldrive meer.
Om vijf uur ’s middags rijden we Nouakchott binnen, volgens mij is dit de hoofdstad. Chaos a la Gambia op de weg. Al snel vinden we ons “hotel”. Ziet er gezellig uit. Er zijn diverse slaapzalen, en er is Wifi. Niet verwacht, want verder is het hier best primitief. Wel handig om de verslagen weer eens online te zetten, en er zijn er ook al een aantal aan het skypen. Het avondeten is een compleet schaap, met rijst en salade. Ik slaap met 12 personen in een tuinhuisslaapzaal. Eigenlijk 11, maar door gesnurk op een van de andere zalen komt ook Zenzel met zijn matrasje bij ons liggen.
Woensdag 19 februari 2014
Eerst maar een douche opzoeken. Er zijn drie wc’s / douches in het gebouw, en alle wc’s zijn verstopt en lopen over. Ik sta dus heel fijn naast een volle toiletpot te douchen. Gatver.
Om een uur of elf lopen we richting de Senegalese Ambassade. We hebben al van de andere groepen gehoord dat van een aantal mensen het visum is afgekeurd. Ook van mij.. Er zit geen logica in en er zijn gewoon mensen random afgewezen. Wij moeten dus sowieso later op de dag nogmaals naar de Ambassade. Nu eerst vingerafdrukken afgeven en pasfoto inleveren. En dan later, als het visum alsnog wordt “approved” onze paspoorten weer ophalen. Wat een gedoe. Maar ach, het hoort erbij. Helaas zijn er zeven personen van onze groep die geen visum meer gaan krijgen vandaag. Dus die moeten een dag langer hier blijven en morgen opnieuw proberen.
Verder is het een relaxte dag. ’s Avonds skippen we de maaltijd in het hotel en gaan voor de pizza aan de overkant. Lekker. Fijn ook dat wij morgen weer verder gaan, dan rijden we naar Senegal. Benieuwd hoe deze grensovergang zal gaan. Morgenavond vieren we alvast de verjaardag van Zenzel, aan het bier in de Zebrabar!!
Laterss, Xx
Lekker uitgeslapen en daarna goed ontbijt. Verder de hele dag beetje in en rond het hotel gehangen, toepen (kaarten), lezen, proberen te internetten via de Wifi wat helaas niet echt wil lukken. Erg slecht bereik. Het is nog wel net gelukt om het vorige verslag op waarbenjij.nu te zetten, maar de foto’s uploaden lukken niet. Ook whatsapp doet het bij mij niet. ’s Middags komen ook de laatste teams van GfA aan. De volgende morgen moeten we vroeg weg, om zes uur rijden we in kolonne naar de Marokkaanse grens. Dus beetje op tijd slapen. Beetje lastig wat er is veel rumoer op de gang, maar ik val in slaap. Opeens wordt er hard op mijn deur gebonkt. Het blijkt Wouter te zijn, die verteld dat hij zijn autopapieren kwijt is. Best wel paniek, omdat we bij binnenkomst van Marokko een formulier met stempels hebben gekregen, waarin we verklaren dat we op doorreis zijn, en dat we de auto’s niet in Marokko zullen achterlaten. Er mogen namelijk geen auto’s ouder dan 5 jaar ingevoerd worden in Marokko, in ieder geval niet zonder tax. Dat formulier zat bij de autopapieren. En dat hebben we nodig om Marokko weer te verlaten. Nogmaals de hele auto doorgezocht, en ik probeer ondertussen de laatste camping te bellen of de papieren wellicht nog daar liggen. Helaas, antwoordapparaat. Jan (de directeur van GfA) stelt voor dat Wouter de papieren morgen als vermist opgeeft, en omdat we toch in kolonne rijden zullen we hopelijk zonder problemen toch door mogen.
Zondag 16 februari 2014
Bij maanlicht rijden we met 19 auto’s en onze gids de laatste 80 kilometer richting de grens. Daar aangekomen staat we eerst een tijdje in de file, sommigen van ons pakken zelfs hun gasstelletje erbij om een kopje koffie te maken. Daarna kunnen we de auto neerzetten en allemaal persoonlijk naar een loket, waar de uitreisstempel van Marokko in ons paspoort gezet wordt. Daarna rijden we de grens over naar niemandsland. 5 Kilometer door land wat van niemand is, één grote schroothoop zonder weg. Overal staan compleet gestripte autowrakken, banden, oude tv’s, koelkasten en troep. Een paar jongens uit een andere groep rijden in een oude landrover, maar hebben af en toe wat problemen. Tussen de wrakken staat ook een landrover, en er blijken nog wat onderdelen in te zitten. Dus ze slopen eruit wat ze nodig hebben.
Na een tijd bereiken we opnieuw de grens, nu van Mauritanië. Zwaar bewapende militairen en heel veel kantoortjes en loketten. En heel veel mensen. We moeten nu eerst ons visum ophalen voor Mauritanië. Per zes mogen we het kantoor binnen. De rest moet buiten in de brandende zon wachten. Het is heel warm geworden en de zon brandt. De eerste zes blijven ca. een half uur binnen. De volgende zes nog langer.. Dan mogen Sven, Zenzel, ik en nog drie anderen naar binnen. Daar worden onze vingerafdrukken genomen en een foto gemaakt. Als we even alleen zijn in het kantoor maak ik stiekem een foto. (nergens bij de grens mag je foto’s maken, maar ik heb er ondertussen toch al wat gemaakt) Daarna moeten we weer in een ander hok ons paspoort laten stempelen, en dan loop ik naar onze auto.
Er staan ook een paar auto’s met Nederlands kenteken met Amsterdam – Dakar rally stickers. Één ervan is een Trabant. Daar moet ik natuurlijk een foto van maken! Zo een heeft er jarenlang bij mijn vader in de garage gestaan toen ik klein was. Ik pak mijn telefoon om een foto te maken. Opeens een handhandige hand op mijn schouder, en een hele grote man met geweer en uniform eist mijn telefoon. No pictures!! Give me your phone!! Eh… ik wil mijn telefoon niet kwijt.. Maar ik moet hem echt afgeven. Ik zeg dat ik echt alleen maar van die auto een foto wilde maken, echt waar! Hij doet mijn scherm aan en kijkt wat. Maar hij kan mijn gemaakte foto’s niet zien, want het scherm is nog geblokkeerd. Uiteindelijk geeft hij mijn telefoon terug en zegt, ok dan, maar alleen van die auto. Poe hee, blij! Als hij echt had gaan kijken had hij wel een aantal foto’s gevonden die niet genomen hadden mogen worden..
Als we na heel lang wachten eindelijk met alle auto’s over de grens zijn, en nogmaals ons paspoort hebben laten zien, rijden we onder begeleiding van een Pick-up met soldaten met geweren in kolonne naar Boû Lanouâr. Hier blijven we twee nachten. Als we binnenkomen staat er frisdrank op ons te wachten, en later is er couscous met vis. Er zijn een aantal kamers met douche en (frans) toilet, de andere kamers moeten buiten naar de wc. Ik slaap met de vier andere meiden op een kamer. Jasmijn en Eva gaan op de matjes slapen, en Jill, Maartje en ik slapen in het “drie”persoons bed.
Maandag 17 februari 2014
Vandaag bezoeken we een technische school aan de kust. Wederom in kolonne, onder begeleiding van gids en bewaking rijden we er heen. Het ziet er hier toch weer heel anders uit dan in Marokko, maar het is moeilijk te beschrijven. We rijden langs zandvlakten waar tenten op staan, daarin wonen complete gezinnen. Het ziet er armoedig uit. De school staat in een grotere plaats. We worden zeer enthousiast ontvangen, en mogen in alle lokalen rondkijken. Leuk om te zien dat er ook best veel meiden op de technische school zitten. In het lokaal autotechniek staan een aantal auto’s van Go for Africa die voorgaande jaren hierheen zijn gebracht. Deze dienen nu als leermodel. In het computerlokaal geven wij de computers af die we mee hebben genomen vanuit Nederland. Op deze computers staat al een technisch leerprogramma waar ze straks mee gaan werken. Ook straks op de scholen in Gambia gaan ze met hetzelfde computerprogramma werken.
De leerlingen zijn ongeveer van dezelfde leeftijd als onze studenten, 18-23 jaar. En ze willen van alles vertellen over de opleiding, de gereedschappen en wat over zichzelf. Maar wat ze het liefste willen is met ons op de foto. We worden steeds weer meegetrokken om met anderen op de foto te gaan. En ze proberen met ons te praten. En ze vragen ons veel, in het Frans, Spaans en soms een klein beetje Engels. Wat baal ik ervan dat mijn Frans zo slecht is. Ik red me wel, en ben alsnog een van de weinigen die wat Frans kan, maar wat was het leuk geweest als ik het beter kon. In Marokko, Mauritanië en straks in Senegal is Frans de tweede taal.
Na een paar uurtjes op school rijden we naar het stadje. Er staat een lunch voor ons klaar in een restaurant. Ze hebben daar zowaar een normaal en schoon toilet. Eindelijk weer even kunnen zitten haha! Tijdens de lunch komt de Mauritaanse TV ploeg binnen. Ze hebben een afspraak met Jan voor een interview over Go for Africa. Jan doet zijn verhaal, en daarna vragen ze of er nog iemand geïnterviewd mag worden. Mijn naam wordt geroepen door een paar jongens. Ja Marlies wil wel! Nou echt niet! Maar ja, de camera staat al voor me met een microfoon onder mijn neus.. Ze vragen of we ons welkom voelen, en hoe we de veiligheid in het land ervaren. Ik ben knalrood en ik sta te hakkelen. Dan maar in het Engels. Haha, het sloeg echt nergens op. Ben benieuwd wat er uiteindelijk na knippen van uitgezonden wordt!
’s Middags lopen we wat rond door de straten, zoeken de zee op en zien een vismarktje. Nou lust ik sowieso geen vis, maar dit ziet er echt niet fris uit. Daarna gaan we bij de rest op een stoepje in de zon zitten wachten tot vertrek. Er komt een hondje naar me toe. Een teefje, met een schattig koppie. Ze gaat naast me liggen met haar pootje en kop op mijn been. Wat een schatje. Als het zou kunnen nam ik haar mee..
Dan rijden we weer tachtig kilometer terug naar het campement. Daar aangekomen hebben we precies een half uur voordat we weer weg gaan, nu met alleen de Fourwheeldrives. Er zijn niet genoeg plekken in die auto’s, dus een aantal jongens gaan op het dak mee. We rijden naar een Sahara-dorpje in de buurt. De huisjes liggen diep in de zandduinen. Alle bewoners lopen uit om onze stoet auto’s te zien. Ik vind het eerst en beetje gênant, wij blanken met dikke auto’s een beetje door zo’n dorp scheuren. Want zacht rijden gaat niet, dan kom je vast te zitten. Dat gebeurt dus ook met een aantal auto’s. Zodra je stil staat komen er kinderen naar de auto. We delen pennen en speelgoed uit. Niet normaal hoeveel kinderen er tevoorschijn komen. Om al onze auto’s staan kinderen.
Als het donker wordt rijden we weer terug naar huis, waar het eten klaar staat. Een onherkenbaar stuk vlees en couscous. Ik hou het bij het laatste.
’s Avonds is er in het gebouw naast ons campement een Mauritaans feest. Wij, de acht vrouwen van GfA, hoeven niet na te denken over wat we aantrekken.. We worden meegenomen naar de keuken en worden aangekleed door de vrouwen van het campement. We krijgen allemaal een gewaad omgeknoopt met onze haren bedekt. De mannen krijgen allemaal een tulband. In de feestzaal zitten de mannen en vrouwen apart. Alleen de vrouwen dansen. Later zijn er ook wat Mauritaanse mannen aan het dansen. Maar het is een heel ritueel, er dansen maar twee tot vier mensen tegelijkertijd. Er zit een band die Arabische muziek speelt. Ik vind het dansen eerlijk gezegd nogal tegenvallen, het ziet eruit alsof ze maar wat doen en het is niet echt sierlijk ofzo. Ik vind de Afrikaanse dansen die ik eerder heb gezien in Gambia of op een festival veel leuker om te zien. Dat is veel energieker en ritmischer. De avond duurt mij wat te lang, ook omdat we dus niet lekker met elkaar kunnen kletsen omdat de mannen en vrouwen apart moeten zitten. Niets voor mij. Lekker mijn bed in, na een koude douche samen met een kakkerlak.
Dinsdag 18 februari 2014
Vandaag weer verder. Wat een gedoe om met 19 auto’s op pad te zijn. Dan weer wachten op die, dan weer op die. Natuurlijk moet er weer iets mis gaan, er is een kamersleutel verloren in het zand. En de deur zit op slot en de bagage staat nog binnen. Uiteindelijk wordt de deur dan maar ingetrapt. De eigenaar van het campement is zelf niet zo handig, hij geeft een trap tegen de scharnierkant van de deur. Een ander is iets slimmer en trapt tegen de andere kant. De deur is open en we kunnen weg.
Al drie dagen achter elkaar geen Wifi, en voorlopig duurt dat nog wel even. Best saai zonder berichtjes, maar ook wel lekker rustig. Anders zit iedereen toch maar met zijn telefoon te spelen. Achterin de auto zit ik dit te typen. Buiten is het zonnig en een grote zanderige vlakte. Wel een gaaf gezicht zo onze stoet van auto’s achter elkaar. Een luchtfoto zou best leuk zijn. Bestemming vandaag is Auberge Awkar in Nouakchott. Wederom voor twee nachten, want vandaag en morgen moeten de Senegalese visums geregeld worden. Voor zoveel mensen kan dat wel even duren. De rit duurt lang en er moet best vaak gestopt worden. Twee auto’s hebben problemen, de ene met een losse waterpompslang, en de andere is de oude landrover, die al sinds niemandsland in z’n “spare” staat. Dat is een stand van de fourwheeldrive en het is niet de bedoeling dat je daarmee doorrijdt. Dus kapot en vanaf nu is de landrover geen fourwheeldrive meer.
Om vijf uur ’s middags rijden we Nouakchott binnen, volgens mij is dit de hoofdstad. Chaos a la Gambia op de weg. Al snel vinden we ons “hotel”. Ziet er gezellig uit. Er zijn diverse slaapzalen, en er is Wifi. Niet verwacht, want verder is het hier best primitief. Wel handig om de verslagen weer eens online te zetten, en er zijn er ook al een aantal aan het skypen. Het avondeten is een compleet schaap, met rijst en salade. Ik slaap met 12 personen in een tuinhuisslaapzaal. Eigenlijk 11, maar door gesnurk op een van de andere zalen komt ook Zenzel met zijn matrasje bij ons liggen.
Woensdag 19 februari 2014
Eerst maar een douche opzoeken. Er zijn drie wc’s / douches in het gebouw, en alle wc’s zijn verstopt en lopen over. Ik sta dus heel fijn naast een volle toiletpot te douchen. Gatver.
Om een uur of elf lopen we richting de Senegalese Ambassade. We hebben al van de andere groepen gehoord dat van een aantal mensen het visum is afgekeurd. Ook van mij.. Er zit geen logica in en er zijn gewoon mensen random afgewezen. Wij moeten dus sowieso later op de dag nogmaals naar de Ambassade. Nu eerst vingerafdrukken afgeven en pasfoto inleveren. En dan later, als het visum alsnog wordt “approved” onze paspoorten weer ophalen. Wat een gedoe. Maar ach, het hoort erbij. Helaas zijn er zeven personen van onze groep die geen visum meer gaan krijgen vandaag. Dus die moeten een dag langer hier blijven en morgen opnieuw proberen.
Verder is het een relaxte dag. ’s Avonds skippen we de maaltijd in het hotel en gaan voor de pizza aan de overkant. Lekker. Fijn ook dat wij morgen weer verder gaan, dan rijden we naar Senegal. Benieuwd hoe deze grensovergang zal gaan. Morgenavond vieren we alvast de verjaardag van Zenzel, aan het bier in de Zebrabar!!
Laterss, Xx
-
19 Februari 2014 - 21:39
Marian:
Vet verhaal joh! Tja....wat moet ik nu zeggen over het leven hier. Alles gaat z'n gangetje en ook weer niet want de olympische spelen beheersen hier het leven zo'n beetje. Voor mij hoeft dat niet zo. Ik geniet van je schrijfkunst. XX -
19 Februari 2014 - 21:48
Karen:
Wat n avontuur in plaatsen waar ik nog nooit van heb gehoord. Hoewel ik dat ook weleens in NL heb, haha! Gelukkig heb je je foon nog! Veel plezier nog! -
19 Februari 2014 - 22:15
Dorien:
Erg leuk om je verhalen te lezen en je zo een beetje te volgen! Wat een avontuur! Veel plezier nog! Xx -
19 Februari 2014 - 22:24
Tessa:
Hey Marlies! Wat een ervaringen en leuk om te lezen. Dat kwam goed af bij de grens met het nemen van foto's. Je zal wel wat extra hebben staan zweten! Veel plezier nog verder. X -
19 Februari 2014 - 23:11
Rob:
Mooi verhaal Marlies en beetje jaloers zou er wel bij willen zijn. x -
19 Februari 2014 - 23:32
Suze:
Goed verslag Marlies. Fijn omtrent lezen. Je schrijft heel ""verhalend" ? Goede reis verder en veel liefs vaan mij. -
20 Februari 2014 - 09:17
Cindy A.:
Ha Marlies! Wat leuk om te lezen, echt een avontuur. Spannend ook, daar bij de grens. Durfal!! Haha.
Veel plezier maar weer. Dikke kus!! -
20 Februari 2014 - 09:51
Sanne:
Hoi! Tof verhaal weer! Konden ze niet in je paspoort zien dat je al een keer in Senegal geweest bent? Toen (vanuit Gambia) ging het een stuk makkelijk in ieder geval.. Geniet! Xx Ps toch maar weer die taalcursus Frans oppakken dus als je weer terug bent?! ;-) -
20 Februari 2014 - 09:56
Merel:
Wat een belevenissen met die foto's en die kakkerlakken en die overstroomde wc's en die visums (visa?). Heeeele andere wereld dan hier, ongelofelijk! Vind je het nog wel een beetje leuk, ondanks sommige tegenvallers? -
20 Februari 2014 - 10:00
Yvonne :
Marlies wat een avontuur weer en wat heerlijk om je verslag te lezen. Je app heb ik ook beantwoord maar weet nu waarom je niet kan reageren. Ik kan niet wachten tot je volgende verslag er op staat. Doe voorzichtig en dikke kus van ons allemaal xxx -
20 Februari 2014 - 23:27
Petra Kruk:
Hoi, Marlies!
Wat een spannende verhalen, allemaal!
Je maakt een hoop mee, zeg...
Laat mij maar gewoon naar Drenthe gaan, haha!
Goede reis verder en ik blijf je volgen!
XXPetra -
21 Februari 2014 - 23:11
Marja Hermans:
Heb met heel veel plezier en interesse jouw verslag gelezen en denk nu toch: Daar had ik wel bij willen zijn. Denk je dat ik er tussen gepast had?
Geweldig wat je allemaal onderweg ervaart en meemaakt. Kon me helemaal voorstellen hoe het aan de grens er aan toe ging. Soort dejà vue. Wat een grap dat je een trabant tegen !
Marlies ik blijf je nu volgen en zal ook Hans op de site attenderen.
Liefs van je tantetje XXX -
24 Februari 2014 - 10:02
Jolanda:
he marlies lees net je verslag van je reisverhaal .
mijn god wat een spannende dingen maak jij mee .
wat heb je geluk gehad zeg met die man met dat geweer achter je pfpf .
zou doodangst hebben gehad .
mis het wel hoor je huisje doen maar ja we gaan alweer naar maart toe .
nu marlies pas goed op jezelf ik denk aan je en tot gauw weer liefs van jolanda xxxxxxxxxxx -
03 Maart 2014 - 23:35
Jonette:
Lol!!!
En je mailtjes verstuurd, écht verstuurd ;-) en heb je ze ontvangen?! Liefs, Jonette -
04 Maart 2014 - 21:12
Leo Van Batenburg:
Wauw Marlies, geweldig! Ben echt onder de indruk. Maak het goed meis, geniet en leer van je bijzondere reis. Ben beetje trots op jou!!! -
04 Maart 2014 - 21:12
Leo Van Batenburg:
Wauw Marlies, geweldig! Ben echt onder de indruk. Maak het goed meis, geniet en leer van je bijzondere reis. Ben beetje trots op jou!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
