Week 2 t/m 5 in Gambia

Al een tijdje niet meer geschreven, een reisdagboek is makkelijker bij te houden tijdens de reis. Terwijl de dagen als je eenmaal op bestemming bent, nog steeds leuk zijn, maar een dagboek bijhouden is lastiger en doe ik nu niet meer.

De eerste week in Gambia ben ik dus in Kairoh Garden gebleven. Vanaf de tweede week ben ik in Kerr Serign gaan wonen, op de compound van een Nederlandse man, die hier met zijn Gambiaanse vrouw en kind woont. Vlakbij de Senegambia Strip, het uitgaanscentrum en het strand. Ik woon hier wel fijn, best lekker om af en toe ook weer eens een avondje zelf te kunnen koken. Er is hier een waakhond, die de compound bewaakt. Kan flink vals zijn, maar nu ze me kent is ze wel lief. Rare hond, die zelfs vogels vangt en op eet.

Qua projecten hier. De hoeveelheid werkzaamheden als coach vallen wat tegen. Toch gaat om een of andere reden de tijd best snel. Even iets regelen kost hier gewoon meer tijd dan in Nederland. Mijn taak is dus een aantal studenten te bezoeken op hun stageadres hier in o.a. Kololi, Tanji en Bakau. In eerste instantie had ik nog geen auto, dus toen was het wat lastig. Toen leende ik vaak de auto van Gijs en Norvel. Later toch zelf een auto gekregen. De jongens van de Transit hebben in plaats van hun project in Kerewan nu een stageplek gevonden in een grote garage in Kololi. Een mooi bedrijf, maar totaal geen structuur en het is nu hun taak om dit bedrijf weer draaiend te krijgen. De buitenkant van het pand dient te worden opgeknapt, de werkplaats en het magazijn gereorganiseerd en er moet een klaslokaal gemaakt worden voor de Gambiaanse stagiairs. Uiteindelijk is de bedoeling dat dit een soort opleidingsgarage wordt, maar ook de vaste garage waar alle Go for Africa auto’s in onderhoud komen. Terwijl de jongens en ik een gesprek hebben met de manager van de garage om alle plannen door te spreken komt ook de broer van de President even langs. Deze broer is de Gambiaanse ambassadeur in Qatar, Turkije. Toch weer raar om te zien, de grote tegenstellingen in dit land. Deze man rijdt gewoon in een auto van minstens anderhalve ton..

Twee weken na mijn aankomst in Gambia gaat Mirjam weer naar huis. Ik breng haar naar het vliegveld. Grappig, om dat nu eens mee te maken, en dus beide kanten te kunnen zien. Lekker mensen kijken, terwijl we wachten tot ze dan echt moet gaan helaas.

Die week ben ik ook met een van de leraren meegegaan het binnenland in, om daar studenten te bezoeken. Wat een mooie rit ernaartoe. We zijn naar Soma en Mansakonko geweest. De eerste school was erg primitief, weinig gereedschappen in de werkplaats en het praktijklokaal. Op de tweede school was duidelijk te zien dat Go for Africa hier al een aantal jaar aan werkt. Op één van deze scholen wordt de oude landrover, die deze jongens van Nederland naar hier hebben gereden, helemaal uit elkaar gehaald. De auto en met name de motor gaat dienen als leermodel. De auto wordt zover gestript dat alles goed te zien is.
Op de terugweg weer een typische gebeurtenis voor Gambia. In Gambia staan overal politie- en/of militaire checkpoints. Daar stop je dan even voor een beleefdheidspraatje, en dan mag je weer verder. De checkpoints zouden nodig zijn in de strijd tegen de rebellie. (daar merk je trouwens niets van) Ik kwam dus aan bij een militaire checkpoint, maar zag niemand staan. Dus ik rij langzaam door totdat ik een man (in legeruniform met mega geweer) zie staan, en stop mijn auto naast hem en zeg hem vriendelijk gedag. You offend me!! Eh… why? What did I do? You realy offend me!!! Eh..sorry? Blijkt dus dat ik eerder had moeten stoppen, en netjes had moeten wachten op een teken. Maar hij bleef agressief en schreeuwde: Your details!! Give me your details!! Eh, ok, wat wil je zien, mijn rijbewijs, paspoort, autopapieren? No, your phonenumber and e-mail!! Haha, wat een sukkel, denkt hij nou echt indruk op me te maken en dat ik wel met hem uit wil?! No way!

Een ander projectje wat op mijn pad kwam was van een tandarts die op scholen poetsles geeft. Een mooi initiatief. Er werden plannen gemaakt voor hulp in het binnenland van Gambia, maar door miscommunicatie ging het project toch niet door (voor mij en anderen)

De week erna ben ik mee geweest met de meiden naar het klasje voor verstandelijk gehandicapten kinderen. Eerst met het busje de kinderen thuis ophalen, en daarna aan het werk in de klas. Vingerverven, puzzels maken en kleuren. En buiten spelen. Het is mooi om te zien dat deze kinderen ervan genieten om wat meer persoonlijke aandacht te krijgen. Als dit klasje er niet zou zijn, zaten deze kinderen, of in de normale klas, waar ze genegeerd zouden worden of zelfs bespot, of ze kwamen hun compound nooit uit. De meiden zijn bezig om nog meer kinderen de kans te geven om naar deze school te komen. Mooi!

Verder samen met Lonneke mee geweest met een aantal jongens die in Senegal stage lopen. Go for Africa is ook in Senegal al jaren bezig om technische scholen daar te ondersteunen. Helaas werkt de overheid, en ook de douane totaal niet mee, en is het elke keer weer lastig om de grens over te komen met onze Nederlandse auto’s en de hulpgoederen. Voor alles moet betaald worden, en elke keer weer moet er een passevant voor de auto worden aangevraagd in Ziguinchor. We vertrokken op zondagmiddag uit Tanji. Er was echter al een aantal dagen geen brandstof te krijgen in onze omgeving. Zo ook vandaag dus niet. We hebben dus veel tijd verbruikt met het zoeken naar een pompstation die nog wel wat op voorraad had. Uiteindelijk kwamen we om even voor zeven aan bij de Gambiaanse grens. Daar stempels gekregen en door naar de Senegalese kant. Daar mochten we niet door… Er geldt namelijk een avondklok in Zuid-Senegal en je mag dus ’s avonds niet meer rijden.. Tja, weer terug Gambia in dus. We hebben die nacht in een lodge in Brikama geslapen. De volgende ochtend mochten we wel de grens over. In Baila hebben we de school bezocht. Onze jongens zijn daar bezig met het aanleggen van elektriciteit, en ook is hier eerder een draaibank heengebracht die nu aangesloten moet worden. De avond in de lodge met vleermuizen is weer gezellig. (biertjes en toepen) De kamers en de auto’s hoeven op deze lodge / compound niet op slot. Er staat namelijk een hele grote heilige boom op de compound, en de mensen hier geloven heilig dat ze gestraft zullen worden door de boom als ze stelen of bij andere criminele activiteiten. De volgende dag bezoeken we in Ziguinchor de kolonel van de President, altijd leuk om mee te maken hoe dat gaat zo’n gesprek met belangrijke mensen. Hoop beleefdheden worden uitgewisseld, en daardoor duren de gesprekken altijd eindeloos. Toch is Jan wel enigszins tevreden met de uitkomst van het gesprek. De regels bij de grens worden gehandhaafd, alleen de duur van de passevant van de auto’s waar de jongens mee rijden wordt verlengd. Hierdoor hoeven ze zich volgende week niet opnieuw te melden in Ziguinchor. Hierna zijn we gaan lunchen in een Senegalees restaurantje, erg leuk. Daarna rijden Lonneke en ik weer terug naar Gambia, leuke maar ook slechte weg om te rijden. Overal kraters in de weg, je moet dus continue slalommen.

Mijn auto laat ik staan in Tanji, want de tank is helemaal leeg en hier is nog steeds geen benzine te krijgen. Dus die haal ik later wel weer op. En we gebruiken toch meestal de auto van mijn huisgenoot. Een dikke oranje BMW, rijdt beter over de zandwegen dan de Ford Mondeo waar ik nu even in rij. Deze Mondeo was van twee meiden, die helaas onderweg naar Gambia heel veel pech hebben gehad. De complete bodemplaat, carterpan en weet ik wat allemaal is afgebroken. Dit is proffesorisch gelast in Marokko, maar hierdoor is het erg lastig rijden over de zandwegen met diepe kuilen en stenen hier. Het is superleuk om hier auto te rijden, maar ook spannend. Vooral in het donker, want er rijden heel wat auto’s zonder verlichting rond. En straatverlichting is hier ook niet. Er loopt van alles over de weg, van mensen tot koeien en zwerfhonden. Overdag is het vooral opletten omdat hier een beetje de wet van de sterkste geldt. Of van het meeste lef hebben. Taxi’s en bushtaxi’s schieten zo de weg op en af, zonder te kijken. De claxon leer je hier dus wel te gebruiken.

Verder is het vooral genieten van het land en van de zon natuurlijk. Regelmatig gaan we naar een locale beachbar en ’s avonds gaan we vaak uit eten en een dansje doen ergens in een bar/nightclub. Zwaar leven.. ;-) Het is gewoon een luxe dat wij beide kanten van het leven hier kunnen meemaken. Het locale leven, maar daarnaast ook nog vakantie vieren. Wat dat betreft ben ik heel blij dat ik niet in een hotel zit, maar gewoon op een compound in het dorp. Anders zou het wel erg toeristisch zijn. Na de gebeurtenis in de eerste week ben ik wel wat behoudender geworden naar de mensen toe. In het donker ga ik niet meer in mijn eentje over straat, en overdag als ik op straat of op het strand loop en er komt weer iemand naar me toe dan zeg ik meestal in het Wolof dat ik alleen wil zijn. Van de week wel een leuke ontmoeting met een stel kleine meisjes. Dat was een beetje buiten het toeristengebied op het strand. Ze waren heel vrolijk en gingen niet zoals veel kinderen gelijk vragen om van alles. Wel liedjes zingen, mij Wolof leren, hele verhalen vertellen, en de kleinste viel uiteindelijk op mijn schoot in slaap. Zo schattig.

Zoveel meer gebeurt, maar teveel om op te schrijven. Nog een paar weken dan gaat de groep alweer naar huis. Dan zit hun stage erop. Ik blijf nog wat langer, of ik ga hierna nog een ander land bezoeken. Nog geen vaste plannen nu. Heimwee heb ik totaal niet, alleen naar Senny. Op 2 juni weer aan het werk. Zal wel weer wennen zijn. Toch leer je van een periode als deze dat altijd vrij zijn op een gegeven moment ook saai wordt. En vooral in dit land besef je goed dat onze vrije tijd vooral luxe is, omdat je een baan en geld achter de hand hebt.

Afgelopen dagen was ik wat beroerd, veel hoofdpijn enzo. Ik drink echt veel te weinig. Nu gaat het wel weer. Met mijn malariapillen ben ik al een tijdje gestopt, kreeg er uitslag van. Ach, de muggen vinden mij toch niet lekker gelukkig. Af en toe gaan we ’s morgens om zes uur hardlopen op het strand. Dan is het nog koel en rustig. Het stelt niet zoveel voor, mijn knie wil echt nog niet meewerken. En het zand is zwaar lopen. Maar toch, langzaamaan opbouwen, en dan daarna zwemmen in zee terwijl de zon opkomt. Superlekker!

Komende week weer een paar dagen naar Senegal, en verder ook nog een paar dagen naar Farafenni in het binnenland van Gambia.

Tot zover, bye X