Laatste reisdagen, aankomst en 1e week The Gambia!

Donderdag 20 februari 2014
Om half zeven vertrekken we met 16 auto’s richting de Senegalese grens. De andere 3 auto’s blijven achter met de 7 personen van wie het visum nog niet gereed was. Zij vertrekken later. Onder hen ook Harry, hij is al ruim een week flink ziek. En hij ligt dus onderweg steeds achterin de bus op een matras te slapen. Echt vervelend als je je zo beroerd voelt en je toch wel verder zal moeten reizen. Later in Gambia blijkt dat hij waarschijnlijk Malaria heeft opgelopen, en ook nog een darminfectie. Vanaf vandaag rijden we weer zonder gewapende bewaking, we hebben nu alleen nog een gids mee.

Na een aantal kilometer houdt het asfalt op vanwege wegwerkzaamheden. We moeten verder off road, het is een zeer slechte weg. Los zand, heuvels en stenen. Maar wat is het supermooi. René rijdt, en hij vindt het wegdek nogal irritant. Erik en ik genieten vooral van het uitzicht, en maken veel foto’s. We rijden namelijk door een national parc, en zien veel verschillende soorten vogels, waaronder pelikanen en flamingo’s. Ook veel koeien, die een stuk imposanter zijn dan onze zwart-witte in Nederland, en bushpigs (zwijnen). Hier en daar ligt een dood dier, helemaal uitgedroogd. Het duurt uiteindelijk wel een beetje erg lang, omdat de auto’s het echt heel zwaar hebben.

Na bijna drie uur rijden we het park uit en het normale asfalt op. Na nog een aantal kilometer komen we aan bij de Mauritaanse grens. Dan begint het wachten. Op stempels, controle, nog meer stempels en gewoon omdat het in Afrika altijd lang duurt zo’n grensovergang. Als we een uurtje staan komen ook de laatste drie auto’s aan. Zij konden een stuk harder doorrijden dan wij, want in kolonne met o.a. een old-timer brandweer-spuitvrachtwagen gaat het niet zo snel. Op een gegeven moment kunnen we verder, weer een stukje (paar honderd meter) door “niemandsland” en dan zijn we bij de grens van Senegal. Bij de grens staan veel kinderen die: “Madame, cadeau s’il vous plait” roepen. Een pen, snoep of een pet, dat is wat ze willen. Verder lopen er veel verkopers die een praatje willen maken. Grappig om nu weer wat Wolof te horen, en zelf ook af en toe ook weer wat zinnetjes te kunnen gebruiken. Wolof is één van de stammentalen die in Senegal en Gambia gesproken wordt. Na lang, heel lang wachten mogen we eindelijk verder.

Na ongeveer anderhalf uur rijden komen we dan aan bij de beruchte “Zebrabar” in St. Louis. Wauw…. Een paradijsje! Supermooi aan een lagune van de zee, verschillende soorten huisjes/kamers, een mooi kampeerterrein en gezellige bar. Het eerste biertje smaakt heerlijk na ruim tien dagen. De tweede trouwens ook.. Maartje, Jill en ik huren een mooie 3 persoons bungalow, lekker luxe met douche en toilet en geweldig uitzicht op zee. De vier jongens van de Transit slapen ook bij ons. Gezellig.

Het avondeten is erg lekker, noedels met groente en vlees. En daarna tot laat, zeer laat, geborreld. Gewoon omdat het weer eens kon, maar ook omdat het Zenzel zijn verjaardag is. Erik, mijn auto-genoot, heeft de hele reis al de bijnaam Guus. (Guus Meeuwis) Op een gegeven moment staat hij op de balustrade “Het is een nacht” te zingen.. Haha!

Vrijdag 21 februari 2014
Vandaag weer een vrije dag, niet echt vervelend op deze plek en in dit klimaat. Lekker uitgeslapen, daarna in de zon op het strand gelegen, gezwommen, en later met een aantal nog een boottocht gemaakt. Op een klein bootje varen we naar een schiereilandje en zien heel veel pelikanen. Indrukwekkende vogels, zo groot! Bij het eiland aangekomen klimmen we uit de boot, en lopen we via een bospaadje naar de echte zee. Wauw, ook weer zo mooi! ’s Avonds is er een barbecue verzorgd door de Zebrabar. Niet normaal hoe lekker, met verschillende salades en groentes. Echt lekker. Ik zou hier best een tijdje willen blijven..

Zaterdag 22 februari 2014
Vandaag flink wat kilometers richting zuiden en het binnenland in van Senegal. We zouden om negen uur vertrekken, uiteindelijk is het bijna half elf als wij als laatste groep vertrekken. Balen. Iemand van onze groep is ziek (kater?) en die auto is dus veel te laat klaar met opruimen. Wellicht ook door het uit de hand gelopen kampvuurfeestje wat zij hadden gisteravond. Ik rij vandaag, en het is echt bloedheet. De buitenthermometer geeft achtendertig graden aan. In onze auto is het nog redelijk uit te houden vanwege de airco. De drie andere auto’s hebben dat niet. De weg is redelijk en Senegal is toch echt weer heel anders dan Mauritanië. Veel meer Gambia al. Wel zijn er belachelijk hoge verkeersdrempels aangelegd. Op een gegeven moment zie ik er één niet op tijd en we vliegen door de lucht. Wat een klap. Maar er lijkt niets aan de hand dus we rijden verder.

Na een paar uur ruil ik met Erik, en nu zit ik op de achterbank dit te typen en mijn foto’s af te laden. De weg wordt weer slechter en slechter. In het vrij nieuwe asfalt zitten gigantische kraters en gaten. En we zijn er nog lang niet dus we zullen het zeker niet voor het donker halen. Maar we moeten sowieso wel naar dat dorp, want morgen rijden we weer in kolonne met alle auto’s naar de grens van Gambia. Nog maar twee dagen, dan is de reis voorbij. Na een paar keer verkeerd rijden komen we uiteindelijk aan in Nioro du Rip. Ranzige matrasjes in vieze slaapzalen. En smerige wc’s die zoals gewoon lijkt te zijn niet meer doortrekken. Met z’n allen maken we spaghetti, en gaan dan vroeg slapen. Er is hier toch niets te doen, en buiten zitten is niet echt relaxed vanwege de mega grote sprinkhanen en de vele muggen.

Zondag 23 februari 2014
Redelijk op tijd rijden we naar de grens van Gambia. Ook hier duurt het weer een hele tijd voordat we door mogen. Al zijn de douane medewerkers hier een stuk vriendelijker dan in Mauritanië en Senegal. Nice to be back in the Gambia! The Smiling Coast of Africa. Gelijk wat Euro’s voor Delasies wisselen. Natuurlijk beginnen ze met een veel te lage koers. 40 Delasi voor een euro. De koers ligt momenteel boven de 50, en zodra ik laat merken dat ik dat allang weet bieden ze dat dan ook. Na de nodige stempels kunnen we gaan rijden naar de ferry in Farafenni. Gelukkig heeft onze GfA contactpersoon Alhagie voor elkaar gekregen dat we met alle auto’s tegelijk naar de overkant kunnen. Anders hadden we achteraan kunnen sluiten en had het nog wel een paar uur kunnen duren. De boottocht duurt niet zo lang, en ik zit wat te praten met een oude Gambiaanse man. Iedereen is geïnteresseerd in wat Go for Africa doet. We vallen natuurlijk ook wel op met al die auto’s vol stickers.

Laatste nachtje voordat we op de eindbestemming aankomen slapen we in Tendaba Camp. Supermooi, aan the Gambia river, echt een paradijs. Met zwembad, waar we met z’n allen induiken. Het is namelijk weer bloedheet vandaag, en we missen de zeewind. Ook als het donker wordt is het hier superfijn. Een gezellige bar onder de heldere sterrenhemel. Tendaba Camp is ook echt een bestemming die verkocht wordt als excursie. Dan ga je met een gids vanuit het kustgebied hiernaar toe, maakt een boottocht door de rivier, en overnacht hier.

Maandag 24 februari 2014
De laatste 150 kilometer rijden we weer in kolonne. De planning was om voor twaalf uur in Tanji aan te komen. Maar pas tegen twee uur rijden we het dorp binnen. Onderweg veel oponthoud, auto’s die te ver achterblijven en de aansluiting missen. En wijzelf hebben al een tijd niet kunnen tanken, en de brandstofmeter staat veel te ver in het rood. Via “het bakkie” melden we dat wij niet veel verder meer kunnen. Gelukkig heeft één van de andere auto’s nog wel wat diesel in hun jerrycan, dus die gieten we in onze tank. De aankomst in het dorp is bijzonder. Overal staan mensen langs de kant, die naar ons zwaaien en alsmaar “Welcome,welcome” zeggen. Kinderen die mee rennen met de auto’s, en onze handen willen aanraken. Na een lange zandweg komen we aan bij de eindbestemming, Kairoh Garden in Tanji. Mirjam staat er ook, samen met Mass. Wat leuk dat ze er is! Even weer een bekende van thuis te zien. We spreken af dat we elkaar in het komende weekend weer gaan zien.

De Gambiaanse televisie heeft onderweg al wat gefilmd en maakt ook opnames van de feestelijkheden. En Jan wordt ook weer geïnterviewd. Er zijn dans en muziek optredens en toespraken, en een lekkere lunch. En dan is de reis dus voorbij. Onze groep wordt verdeeld over de drie locaties, Kairoh Garden, Alhagies place en Franco’s. Vreemd, om na drie weken niet meer echt samen te zijn. De kamerverdeling gaat wat chaotisch, maar op zich heb ik een prima kamer. Drie bedden, dus twee van de vier jongens van de Transit slapen voorlopig even illegaal op mijn kamer, scheelt weer in hun kosten.

’s Avonds gaan we uit eten op de Senegambia Strip. Het is raar om hier weer te zijn. Dezelfde plek, maar met andere mensen om me heen. Moet het even laten bezinken, de lange reis, merk dat ik best wel moe ben. We eten bij Paradiso, altijd lekker. Daarna naar de nachtclub Wow, we zijn pas ’s morgens half zes thuis. Partytime ;-)


De rest van de eerste week Gambia.
Dinsdags moesten onze studenten een presentatie in het Engels houden over de voorbereidingen, de reis en het project wat ze gaan doen. Verder nemen ze alvast een kijkje op de stageplek. Die avond gaan we nog één
keer met ons complete team uit eten en stappen. Hierna zal het niet zo vaak meer voorkomen dat we er allemaal bij zijn.

Woensdags hard gewerkt met zijn allen om de containers uit te laden en/of over te pakken. De helft van alle goederen gaan verder op transport over land naar Mali. ’s Middags kwam Tapha me ophalen in Tanji. Hij zou me helpen om een ander huisje te zoeken voor de rest van mijn tijd hier in Gambia. Waar ik nu woon is best duur, en ook veel te afgelegen. Je bent echt afhankelijk van een auto, want het is minstens een half uur of langer lopen naar de asfaltweg waar je eventueel een taxi kunt nemen. Tapha laat me zijn nieuwe huis zien, en dat ziet er best ok uit. Hij heeft twee slaapkamers en een woonkamer/keuken. Eventueel zou ik een tijdje in zijn huis kunnen wonen. Of ik zoek nog even verder, zie nog wel. Daarna lekker lunchen op het strand en Attaya (mierzoete pikzwarte bittere thee) drinken bij een vriend van hem.

Donderdags ben ik meegegaan met een aantal studenten naar hun stageplek. Het ene project op een technische school loopt al een aantal jaar, en ziet er best georganiseerd uit. Bij de andere school annex garage aangekomen valt het meteen tegen. De werkplaats is een grote bende, en er is totaal geen structuur. Wel lijken de leerlingen erg gemotiveerd. Flinke klus voor onze studenten, om tijdens deze zeven weken stage een goedlopend lesplan op te zetten. ’s Avonds op stap met Maartje, lekker eten en dansen. Ook gaan we heel toeristisch kijken bij een Afrikaanse dansshow. Leuk!

Vrijdags leen ik een auto om even wat boodschappen te kunnen doen. Daarna hebben we de eerste wekelijkse evaluatie op de compound van Alhagie, een paar honderd meter verderop. Bijna alle studenten en coaches zijn bij elkaar, en iedereen verteld over hoe de eerste indruk en werkdagen bij hun stageplekken waren. Sommigen zijn positief, vooral de meiden hebben er een goed gevoel over. Zij werken met verstandelijk en lichamelijk gehandicapten kinderen, die in Gambia niet of nauwelijks gestimuleerd worden om iets te leren. Deze kinderen worden meestal weggehouden van de buitenwereld. Vorig jaar is dit project gestart en zijn er huisbezoeken geweest om kinderen te zoeken die in hiervoor in aanmerking komen. Dit jaar zullen er nog meer kinderen kunnen gaan deelnemen. Eigenlijk zou ik op dit project coach zijn, maar ik heb een ander team in plaats toegewezen gekregen. Wel jammer, maar ik ga er zeker af en toe langs. Sommige andere teams zijn iets minder enthousiast. De faciliteiten op de stageplekken vallen tegen, en de werkwijze hier in Afrika is gewoon heel anders dan in Nederland. Ook is wat discussie over verblijfs- en brandstofkosten. Sommige studenten hadden dit niet in de begroting meegenomen. Mijn team, de vier jongens van de Transit zouden hun stage doen in Kerewan, in het binnenland van Gambia. Helaas is ondertussen bekend geworden dat ze daar niet terecht kunnen, omdat het gebouw nog lang niet af is. Maar er is een ander project voor ze gevonden, een garage/dealer die begeleiding nodig heeft, en wellicht in de toekomst een goede leerplek voor Gambiaanse leerlingen kan zijn. As. maandag hebben we hier een afspraak met de manager om de plannen door te spreken. Een ander team wat ik coach verteld dat het bij hen echt een flinke klus wordt om de werkplaats en het klaslokaal te organiseren. Op zich zijn ze goed ontvangen door de leeraren en leerlingen, maar ze hebben nog niet echt een plan van aanpak. Maandag dus ook die school een bezoek brengen. Al met al is het een lange middag met veel gepraat.

Na afloop loop ik naar mijn eigen compound terug, twee keer de hoek om en dan ben je er. Het is een rustig weggetje. Ik word aangesproken door een jongen van een jaar of achttien. Hij vraagt me om geld om eten te kopen. Ik weiger, want ik ga niet zomaar geld uitdelen, en zeker niet midden op straat mijn portemonnee pakken. Hij dringt aan en zegt dat hij anders dood gaat van de honger. Dat is wat overdreven, maar ik vind hem wel sneu. Ik zeg dat ik de volgende keer wel wat geef, dat ik nu niets bij me heb. Ik loop door maar opeens staat hij voor me met een mes. Give me your phone!! Give me money!! Hij werkt me tegen de grond. Maar ik blijf me verzetten en trap hem van me af. Dan geeft hij op en rent weg. Ben vooral heel boos, maar kan het ook niet geloven. Heb me nog nooit onveilig gevoeld in dit land, en nu gebeurt dit. Maar ja, komt wel weer goed.

’s Avonds gaan Maartje en ik lekker uit eten en daarna naar een “open mic” optreden met Tapha. Hij zal ook optreden. We komen in een rokerig, donker zaaltje ergens in Serrekunda waar we de enige toeristen zijn. Iedereen is stoned, maar de muziek is wel lekker. Leuk om eens mee te maken. Daarna nog een drankje en een dansje op de Senegambiastrip met de rest van onze groep.

Het weekend leen ik een auto en ben ik bij Mirjam in BB Hotel in Kotu.
Lekker twee dagen strand, luxe kamer en warme douche. Het is heel gezellig!

Later meer, ik probeer nog steeds de foto’s bij de verslagen te plaatsen maar de wifi en mijn laptop werken niet echt mee. Duss, dat komt nog.
Bye XX